Week 6: Kaiwara

Derde en laatste week binnen het department van Community Medicine.

Maandag: BK Nagar en college fest
Vandaag een leuke dag in BK Nagar PHC: veel patiënten en ik heb echt met de interns kunnen samenwerken om patiënten te zien en diagnoses te overwegen.
Er staan hier mangobomen met nu nog rauwe mangos. Blijkbaar eten ze hier ook rauwe mangos met zout en chili. Het is wat zurig en bitter, heeft wel een lekkere crunch.
S middags stond de aftrap van het college fest op het programma. Een keer per jaar organiseren de studenten van het medical college een fest van 3 dagen met allerhande activiteiten als face painting, traditional dance, DJ night en van alles en nogwat meer. Vandaag was de opening, classical dance, muziek, Kannada drama en Bollywood dance. De muziek stond overal knetterhard want anders kwam het niet boven het schreeuwende publiek uit, maar ik ben met oordopjes in naar alles geweest behalve het Kannada drama. Vooral de Bollywood dance was spectaculair en het zingen was zowel Indiaas als westers en goed uitgevoerd.


Dinsdag: naar Kaiwara
Samen met PG Divya ben ik naar Kaiwara gereden (door een driver van het college), waar een Primary Health Center staat dat onder de hoede valt van Ramaiah College. Dat betekent zoveel als dat er interns komen die kunnen leren, er speciale aandacht en monitoring is voor de oudere populatie en het voorziet voor de omliggende dorpen. De PHC’s zijn government funded, ook de medicatie, dus of er nog financiële voordelen zijn voor dit PHC, weet ik niet. Rond 12u kwamen we aan en na de tas te hebben neergezet (heb een balzaal voor mezelf met maarliefst drie bedden, een wastafel en een toilet, lees: dus geen douche. Gelukkig wel twee emmers en een kannetje om te “douchen”. Dit is overigens superzuinig en je wordt er evengoed schoon van!!) zijn we naar de Ashram gegaan. Dit is een soort bedevaartsoord met een tempel waarvoor mensen uit alle windstreken naar Kaiwara komen, en Kaiwara dus ook om bekend staat. Daar ook geluncht (grote zaal, heel veel mensen en geen bestek, dus nu echt hete rijst, yoghurt en pap met de handen eten!!) en het PHC en een school voor gehandicapte kinderen bekeken, Spandana. ‘s Middags OPD, niet zo spannend. ‘s Avonds een poos op het platdak gekletst met de interns en genoten van de sterren.
We krijgen hier drie keer per dag eten dat in de Ashram gemaakt wordt, naar het hostel gebracht. Zo ver is het nou ook weer niet en tijdsefficiënt zou het makkelijker zijn om in de Ashram te eten (nu komt de lunch om 13:55u terwijl de OPD 's middags om 14:00u begint... dat red je dus nooit). Maar ach ik ben er maar gewoon dankbaar voor dat het komt en dat ik mee mag eten; andere eetgelegenheden zijn hier namelijk niet, en ook geen kookplaat om zelf noodles of iets te maken.


Woensdag: Bakhasura rock en fieldwork
Iets minder vroeg op dan zondag: 6:00u zouden twee interns van geneeskunde en vier van tandheelkunde en ik vertrekken naar Bakhasura rock, een berg in Kaiwara waar je op kunt klimmen en prachtig uitzicht zou hebben. Dat werd natuurlijk 6:30u en het duurde een eeuwigheid om boven te komen, omdat we steeds moesten stoppen voor 2 mensen in de groep. Het was een weg met aangelegde trap, wel met ongelijke en scheve treden natuurlijk, dat kan natuurlijk niet anders in India, maar desondanks heel goed te doen. Bovenop een heerlijke bries en het uitzicht was het vroege opstaan zeker waard! Wel even spannend was de terugweg vanaf de top, we waren nu in ‘monkey territory’ en dat lieten ze blijken. We waren omsingeld. Dit kan gevaarlijk zijn, ze kunnen je aanvallen. Gelukkig is dat niet gebeurd. Ik had mijn tas onder mijn trui gedaan (ha gefopt aapjes), en een van de tandheelkundestudenten, Nikhil, heeft ze wat weggejaagd met een stok, daarna zijn we er heel gauw langsheen gelopen. Ze bleven ons nog wel een poos volgen, waardoor we ongeveer 4x sneller de trap af waren dan op. Beneden gekomen waren we toe aan tender coconut, heerlijk verfrissend. Om 9u alweer terug in het hostel.

Na een ‘douche’ en ontbijt (ja, rijst) gingen we met een veel te grote schoolbus met zijn zessen (4 interns, de medico social worker (soort coordinator) en ik) naar Banahalli (halli=dorp) voor het fieldwork. We moesten langs alle 80 huizen om te vragen of er mensen waren met hoestklachten, als screening voor het tuberculoseprogramma. Dit ging uiterst inefficiënt en ik kreeg er de kriebels van. We splitsten op in twee groepen van 3, maar hebben volgens mij de helft van de huizen dubbel gezien en de andere helft niet. Mijn pogingen om helder te krijgen wie nou al waar wel en niet geweest was, leverden helaas niets op. Dus maar mee in de flow en het laten gaan. Puntje voor verbetering. Ook moesten we drie mensen van >60 jaar ‘interviewen’ volgens een heel eenvoudig papier wat we meegekregen hadden. Weer kriebels: de batterijen van de bloeddrukmeter waren op. Hoe kun je mensen aanbieden dat je hun bloeddruk en bloedsuiker gaat meten als dit soort dingen niet nagekeken wordt voor je het meeneemt? Ik snap er niets van. Ook weet ik niet waarvoor, maar van één meneer kreeg ik een zak vol ‘ground nuts’, pinda’s. Dat was dan wel weer leuk.
De mensen in de dorpen hebben heel weinig. Wel betonnen huizen en bijna allemaal een afdakje waar het vee onder staat. Bijna allemaal hebben ze ten minste één koe. Ook zijn er vaak schapen, geiten of kippen. Soms staat het vast, het jonge vee loopt ook los waardoor je af en toe springende geiten rond ziet lopen. Heerlijk! Veelal liggen mensen op de harde ondergrond te slapen, ook lopen de meesten op blote voeten rond. Kortom: ik was zeer onder de indruk van de eenvoud van het wonen van de mensen, en kan mij nu ook beter voorstellen met wat voor problemen zij naar de dokter gaan, en wanneer zij liever afwachten: het is een kwestie van beschikbaarheid en prioriteit.

Rond het middaguur was er OPD in het lokale old age home met de principal van het medical college, dr. Medha ma’am. Dat was wel leuk en leerzaam; geïndureerd abces op de borst, spataderen. Daarna lunch, OPD wat volgde was voor de verandering wel interessant en er kwamen veel patiënten die ook echt iets hadden en niet alleen maar pijnmedicatie wilden hebben.
‘s Avonds rond 17u viel de stroom uit en toen we terugkwamen van thee drinken in het centrum van Kaiwara en het donker werd, hebben de geneeskunde interns, de dental interns en ik op het platdak een film gekeken. Stroom kwam na drie uur gelukkig wel terug. Daarna natuurlijk weer rijst met sambar gegeten!


Donderdag:
‘lekker’ slapen, dat doe je hier niet: ‘s nachts koelt het buiten weliswaar af tot 21, de warmte hangt in de gebouwen en het voelt alsnog aan als heet. Fans op volle snelheid geeft iets verlichting, ik heb het gevoel dat het hier op het platteland overdag warmer is dan in de stad.
Donderdag is blijkbaar overal de ‘immunization day’, dus we gingen weer in de bus naar Gunnahalli dit keer (974 inwoners), naar de anganwadi (kindcentrum) om de zwangere vrouwen in het dorp te controleren (vragen of het allemaal goed gaat en de zwangerschapsduur bepalen, that’s it) en de kinderen na te kijken. Daar kon ik mooi een handje mee helpen. Wat me hier wel opviel, was dat er kinderen geslagen worden me teen stok om te stoppen met huilen, zou dit zijn om discipline aan te leren?
‘s Middags OPD weinig interessants en weinig enthousiasme bij mijn omgeving om voor mij te vertalen, dat zat niet mee. Ik ben maar wat injectie medicatie gaan klaarmaken. Dat leren de studenten overigens niet in de opleiding en ik stond dan ook te kijken van hoe ze stonden te stuntelen met naalden en hoeveel medicatie er verspild werd. Zonde, helemaal als je al zo weinig hebt!
‘s Avonds Yahtzee gespeeld met Suraj en Sushant, ze kenden het niet, maar vonden het wel leuk! En natuuuuurlijk weer rijst gegeten.


Vrijdag: upma en naar Bangalore terug
Verrassing! Geen rijst als ontbijt, maar upma, een soort griesmeel, met erwten, ui en zaadjes, dit was lekker met wat waterige yoghurt erdoor, en typisch voor Zuid-India. Ook was er kesari bat, zoetige griesmeel, ook lekker.
Vandaag gelukkig wat efficiëntere fieldwork rondom het Universal Immunization Programme, inventarisatie van de kinderen in het dorp of ze alle inentingen gehad hebben, in de anganwadi in Kandanahalli, en daar meteen alle kinderen nagekeken. Daarna langs de deuren om te zien of de vaccinaties ook op de tai card geregistreerd stonden (soort vaccinatieboekje). ‘s Middags weer in de Ashram gegeten en toen de hobbelige weg richting Bangalore weer op.


Zaterdag: old age home
Dit is mijn laatste dag bij het department van community medicine. Ik mocht zelf weten wat ik ging doen, en ik opteerde ervoor mee te gaan naar een van de old age homes voor de maandelijkse checkup. Samen met een intern heb ik alle bloeddrukken gemeten. Een ander paar was team bloedsuiker, nog eentje deed de medicatie en er was iemand die het geheel overzag. Wat een opluchting, zoveel efficiëntie en samenwerking! We waren best snel klaar en moesten nog een poosje wachten op de bus terug, toen een poos met mr. Chetan (medico social worker) gepraat over gebruiken in India en ze verteld over het 5 euro briefje wat ik bij me had. Dit had hij nog nooit gezien.
‘s Avonds met Subham gaan eten, de pizza smaakte heerlijk na een paar dagen van 3x per dag rijst. Ik prijs me gelukkig met zo een grote variatie aan verse producten die wij in Nederland toch maar elke dag kunnen gebruiken. Onze vriend bij de lassishop op de campus, op de terugweg van het eten, was onder de indruk van mijn Kannada, heb dus toch al wat geleerd deze 6 weken (ik verstond ‘usradi’ (betekent: adem in) toen hij zei ‘it’s ready’).


Zondag: op zoek naar mango’s en de Big Bull Temple
Vandaag was een rustdag. Die heb je ook echt wel nodig als je 5,5 dagen zo in de weer bent en helemaal na de week in Kaiwara. Rond de middag ben ik met Subham op een zoektocht naar mango’s gegaan. Begin april is de officiële start van het mangoseizoen, maar zijn ze nog erg groen (en niet zo lekker), maar nu zijn ze beter. Helaas niet gelukt, wel wat andere boodschapjes gedaan. Daarna mijn presentatie voor het community medicine department voor dinsdag verder voorbereid en even genoten van de zon (behalve dat hij heel heet is, kan dat dus wel hier). Rond 17:30u zou ik met Raji op pad naar de Bull Temple en evt Church street. Bleek dat we op pad gingen met een patiënt van haar, van onze leeftijd, die net weer zijn autorijbewijs had gehaald (hij had eerder een hersenbloeding gehad), en zij goed kende. Echter deze beste man was niet zo snel in het chaotische verkeer waardoor het ons anderhalf uur heeft gekost om bij de Bull Temple te komen (ook nog gestopt bij wat bleek niet de tempel te zijn). En toen was het al donker. Dat mocht de pret niet drukken, onderweg kwamen we namelijk langs een karretje met mango’s!!! Dus flink ingeslagen (heb nu 2kg mango, dat was nou ook niet helemaal de bedoeling…)
De ‘Big Bull’ was ook inderdaad heel groot, 5 meter hoog en 6 meter lang. Het verhaal is dat hij eens op een akker rondliep, de oogst, pinda’s, te vernielen. Toen was een boer het zat en sloeg hem met een stok op zijn hoofd. De bull versteende, maar groeide alsmaar door! Om dit te stoppen, hebben ze hem een drietand op zijn kop geslagen, waarna het groeien stopte. Op deze plaats staat nu dus de ‘Big Bull Temple’.
Toen weer net zo lang terug richting campus en vlakbij heerlijk gegeten bij The Light House (aanrader als je ooit naar Bangalore gaat).


Morgen beginnen bij de Ayurveda. Ik heb een vrij gedetailleerd schema gekregen (per 10 minuten ingedeeld), en ik heb ondertussen wel begrepen dat ze hier niet zo punctueel zijn qua tijd, dus ik ben heel benieuwd wat dit gaat brengen. Ben vooral benieuwd hoe de relatie met de ‘Westerse geneeskunst’ is. Volgende week weten ook jullie het! :)

Nog 2 weken te gaan.
Liefs

(voor meer foto's van deze week moet je even op 'ga naar het overzicht' kijken, anders zie je er maar 20 van de 32!)