Week 8: Laatste week, CRL en geriatrie

Hoi allemaal, de laatste week van mijn coschap hier in India is aangebroken. Vorige week een beetje stress gehad omdat Jet Airways, waarmee ik terug naar Nederland zou vliegen, bijna failliet is en al zijn vluchten voorlopig gecancelled heeft. Gelukkig heb ik in goed contact met de KLM een nieuw ticket gekregen en vertrek nog steeds zondagavond.

Maandag: bijkomen
Hè, bijkomen op maandag? Gisteren dus pas laat teruggekomen van Mysore, dat had ik al een beetje voorzien. Ik werd ‘s middags verwacht op het CRL = Central Research Lab, en in de ochtenden zal ik deze week meelopen met de grote visite van de geriatrie met het hoofd van het college in het Memorial Hospital. Maar die hadden vandaag polikliniek dag dus er was geen visite dus heb ik de tijd genomen om te slapen en wat aan mijn presentatie voor vrijdag te werken. In de loop van de middag dus naar het CRL, waar ik een rondleiding kreeg en wat uitleg over wat voor onderzoek er gedaan wordt. Ik wil daar vooral leren wat voor methoden zij onderzoeken voor opsporing en behandeling van non-communicable diseases en hoe ze technologie inzetten om de gezondheidszorg te bevorderen, ook in rural areas. Heb vandaag al wel begrepen dat ze hier vooral onderzoek doen op cel- en histologisch niveau, onder andere naar kankercellen. Ik hoor daar deze week nog meer over. Ook een rondleiding gekregen op de afdeling en vast afspraken gemaakt voor de rest van de week.
Daarna heel gezellig met mijn vrienden op de geriatrie OPD (in het teaching hospital) een kopje thee gedronken en gekletst over Mysore. Ondertussen heeft het nog even flink geplensd (hoorden we op het dak van het ziekenhuis).

Guards: fun fact: overal staan bewakers. Vóór het medical college staan er zelfs een stuk of 5 stoelen waar de drivers van het college naast de bewaker in de schaduw kunnen zitten. Ook beneden bij mijn appartement (ik woon op de 2e verdieping) zit of staat de hele dag een guard. Het zijn altijd dezelfde guards die van plek wisselen. Er zijn er een paar die altijd heel enthousiast hun hand opsteken en vriendelijk naar mij lachen, uiteraard doe ik dat ook terug. De guard die als vaste plek de slagboom voor een soort parkeerplaats naast het ziekenhuis heeft, vraagt ook vaak hoe het gaat. Niet dat hij mijn antwoord in het Engels begrijpt, maar hij bedoelt het goed! Een wat zwaardere guard die een voortand mist zwaait ook altijd enthousiast. Als ik hem vraag of het er nog meer regen komt, blijft hij lachen, ook met handgebaren kan ik hem niet duidelijk maken wat ik bedoel. Ach, ik vind het alleen maar gezellig. Eentje kijkt mij nooit aan, zwaait niet, lacht ook niet, maar ziet altijd als ik eraan kom en houdt dan het lint voor het appartement voor mij omhoog. Ik zeg wel altijd dankjewel. :)


Dinsdag: wederom geduld
Half 10 zouden we de visite over de afdeling doen vanaf de 8e verdieping van het Memorial Hospital. Het duurde natuurlijk weer tot 11:15 tot er eindelijk actie in de taxi kwam en de resident kwam en de principal en we bij de patiënten langsgingen. Na een uurtje werd ze weggebeld en was de ronde af. Toen bij het central research lab gaan kijken. Daar geleerd wat ze doen ten aanzien van antenatale chromosoomdiagnostiek, meegekeken met immunohistochemistry en gepraat met drie pathologen in opleiding over wat voor werk ze nog meer doen. Toen nog even gekeken waar ze de buisjes met bloed in ontvangst nemen en hoe dat proces gaat.

Fun fact: behalve in de elektrische pendelautootjes van het ZGT heb ik nooit in een automaat gereden. Zondag zouden de twee jongens die mee waren naar Mysore rijden, maar bij het ophalen van de auto (een automaat) kregen ze hem niet aan het rijden. De verhuurder lukte het de hele tijd wel, dus wat ging er mis? Uiteindelijk heb ik ze uitgelegd dat je het rempedaal ingedrukt moet houden als je pook verplaatst. Hilarisch!


Woensdag: beenmerglab
Nu een keer wel op tijd de ronde over de afdelingen gedaan. Dat gaat hier als volgt: je begint op de 8e verdieping in het memorial hospital en bezoekt dan je 2 a 3 patiënten op de verdieping, dan ga je naar de 7e verdieping en doe je hetzelfde. Ondertussen loopt iedereen, inclusief de zuster half rennend achter de dokter aan die al met een been buiten staat terwijl ze nog wat opdrachten geeft. Tijd voor vragen wordt gemaakt als ik erom vraag. In totaal 14 patiënten gezien.
‘s Middags mocht ik een kijkje nemen bij de BMT, Bonemarrow Transplantation unit. Daar gehad over waar ze naar kijken bij de peripheral blood smears en welke onderzoeken ze nog meer doen (ze hebben de enige flowcytometer van het ziekenhuis dus ze doen ook tests voor HIV-patiënten). Opeens was er ook een patiënt die een beenmergpunctie moest ondergaan dus dat kon ik ook nog meemaken. Er was 0 communicatie met de patiënt, de behandelend dokter sprak de lokale taal niet. Hij riep een keer ‘novu?’ (dat betekent pijn), waar de patiënt niet zoveel van begreep dus hij werd vertaald door het mannetje van het beenmerglab. De procedure ging wat moeizaam, en al snel was het steriele vlak ook niet meer steriel..

Ook gek: de Intensive Care is één grote zaal vol patiënten met wat gordijntjes tussen hen. Ook patiënten met luchtwegondersteuning, katheters, sondes etc. Ondertussen lopen er veel zusters en doktoren heen en weer, bliepen er tig telefoons, monitors en andere dingen, en loopt iedereen op teenslippers (voor bezoekers het liefst links een andere maat dan rechts). Daarna gingen we naar de SEH, waar maar 6 patiënten lagen, en het een stuk stiller was dan op de Intensive Care.

Het is best druk op de patiëntenkamers, dus geregeld moet ik even zoeken naar mijn plekje in de kamer. Soms stoot er dan per ongeluk iemand tegen je aan. Geen enkel probleem natuurlijk, maar de Indiërs doen het lijken alsof het een groot issue is en doen een soort ‘sorry maniertje’. Eerst raken ze de plek waar ze je stootten aan, of wijzen ernaar, dan buigen ze hun hoofd en raken ze hun borst, hoofd en dan weer borst aan als soort van vergiffenis. Heel interessant.


Donderdag: airco stuk
Nou en dat is me een avontuur geweest. Ik tussen de middag gebeld om 1 uur dat de airco stuk was. Er zou iemand komen. Om half 3 was er nog niemand geweest en ik moest weer aan het werk, dus ik was weg tot kwart voor 5. Toen ben ik langs geweest bij de afdeling huishouding. Ze waren al op de hoogte van de storing blijkbaar, dus ik aangegeven dat ik thuis was en er zou om 17u iemand komen. Ik om 18u gebeld, want er was nog niemand geweest, en ze zouden iemand sturen. Die kwam om 19u en kon het niet fixen. Die zou morgen terugkomen om het op te lossen. Komt er opeens een man om half 9 die een half uur op de afstandsbediening staat te duwen maar het ook niet op kan lossen. Ondertussen stond Sharanya, een intern, beneden op mij te wachten want we zouden om 20:30 weg gaan voor eten. Om 21u heb ik die man gevraagd hoe lang het nog ging duren. Hij had iemand gebeld die zou over 10-15 minuten komen. Dus ik aangegeven dat ik weg moest. “Oké hoe laat kom je terug?” Ik zo nou ja euh na het eten wil ik wel slapen zegmaar. Dus nu komt er hopelijk morgen om 15:30 iemand die het gaat oplossen. Ik moest de airco maar de hele nacht aan laten, maar dat is een beetje zonde van de energie, want hij blaast alleen maar warme lucht. Veel gedoe en weinig oplossingen.

Vandaag ook de week bij het central research lab afgesloten met, na de rondes over de afdeling met de geriatrie, veel informatie over hoe je voedingsstoffen kan gebruiken om kanker te voorkomen. Op dat lab doen ze onderzoek naar het effect van die voedingsstoffen of herbs op kankercellen en ze lijken goede resultaten te krijgen, dat is dus wel interessant.

‘s Avonds dus uiteindelijk nog met Sharanya gegeten bij Plated in 80ft road, was heel gezellig. Kippestukje lopen wat we met de auto deden, maar wel lekker even in de airco haha.


Vrijdag: laatste dag M2 co-schappen
Vandaag een gekke dag. Het was nog niet duidelijk hoe laat de ronde zou beginnen dus ik moest maar bellen ‘s ochtends. Toen kwam ik op de afdeling en waren ze al klaar met de eerste ronde. Vreemd maar ach. Anderhalf uur gewacht tot de tweede ronde. Die begon maar niet en ik werd gebeld dat er mensen kwamen om de airco in mijn appartement te repareren, dus toen daar maar heen gegaan. Dat duurde een uur, daarna ben ik nog een paar mango’s gaan halen, smullen! De ronde over de afdelingen is uiteindelijk helemaal niet meer doorgegaan.

‘s Middags had ik mijn presentatie voor een paar nodal coördinators, dr. Ashwin Kulkarni, dr. Aslam, dr. Chidambara Murthy, Dr. Kusuma en nog een dokter, en Dr. Cuckoo.
Het was een presentatie over mijn ervaringen hier en ik heb ze vooral verteld over de verschillen en dingen die mij zijn opgevallen. Een meneer wilde graag weten wat hij moest bezoeken, mocht hij naar Nederland komen, dus dat ook verteld. En nog over het zorgstelsel in Nederland, net als vorige week dinsdag.

‘s Avonds met Raji en Sunil gegeten in een restobar vlakbij de campus en Sunil een Heineken laten proeven, vond ie wel lekker! Was heel gezellig. Op tijd terug want Sunil moest op de trein richting Chennai ‘s avonds laat.


Zaterdag: afsluiten op de OK
Operaties en OK (operatiekamers) zijn geen onderdeel van de afdelingen die ik heb gezien, maar wel onderdeel van het ziekenhuis en van de geneeskunde hier. Daarom heb ik vanmorgen meegekeken op de opratiekamers bij de gynaecologie. Daar één open buikoperatie gezien, één kijkoperatie en nog een onderzoek onder spinale anesthesie. Het ging mij vooral om het zien hoe het daar werkte. Zoals verwacht, best wel anders dan in Nederland. Ik was in het teaching hospital, waar de patiënten die minder bedeeld zijn, worden behandeld. Tussen twee operatiekamers is een ruimte om de handen te wassen vóór de operatie. Tussen de OK en de wasruimte is een klapdeur. De klapdeuren van beide OK’s stonden wijd open tijdens de operatie. Hoorde eigenlijk wel gesloten volgens een assistente, maar niet dat ze er vervolgens iets aan veranderde. Ook de deur van de OK zelf was een klapdeur. Alle klapdeuren van de OK sluiten niet volledig af en staan de hele operatie een beetje open. Ook zit er een ruitje in de deur, waar je doorheen kunt kijken. Zo weet ik dat er een klein kindje werd geopereerd, ik heb de totale darm van iemand op een buik zien liggen, ergens werd een kijkoperatie uitgevoerd in de buik… Niet echt fijn voor de patiënt, ook al krijgt die daar zelf waarschijnlijk niet zoveel van mee. Voor de gynaecologische operaties werd de patiënt niet bepaald in een handige opstelling ten opzichte van dat ruitje geplaatst… Het was interessant om te zien hoe dit ging.

Daarna bij dr. Cuckoo, het department of community medicine en bij de polikliniek geriatrie langs geweest om afscheid te nemen en toen in de wijk Fraser Town gaan lunchen met mijn UWC coyear Shanina. Was gezellig een Nederlander te zien op Koningsdag! Raji haakte af om vandaag wat samen te doen, dus ben ik in mijn eentje op pad gegaan. Met de app Ola kun je makkelijk en veilig een tuktuk boeken en wordt je route gevolgd. Ook word je dan niet afgezet en zijn de prijzen heel goed te doen (tot max 200 roepie heb ik tot nu toe gehad). Ik heb de Sri Maramma temple bekeken, moest wel weer wachten want hij ging pas om 16:30 open(?), dus eerst nog even met de tuktuk driver gekletst over Nederland, cricket, hockey en voetbal. Veel apen daar, een man kwam ze oude bananen voeren. Daarna naar Orion Mall, genoten van een lekker kopje koffie en uitzicht op een grote horde shoppende Indiërs. Genoten van alles om mij heen. ‘s Avonds voor de laatste keer genoten van een North-Indian Veg Thali bij Zeal en het recept van de sweet lassi te weten gekomen: dikke yoghurt met koude, gecrushte suiker, beetje vanille-extract én... lychee poeder! Allemaal in de juiste verhouding natuurlijk, zodat het een beetje op vanilleyoghurt lijkt.


Zondag: Laatste dag in India
Uitslapen en inpakken! Genieten van de laatste mango, chai, buttermilk, granaatappel en noodles. Heb nog een rondje door het ziekenhuis gelopen, nog wat bekenden tegen gekomen en doei gezegd, boardingpass geprint, chai gedronken en chai cake gegeten met Raji.

Het is vandaag bewolkt. Raji vertelt dat dat een zegening betekent en dat het goeds voorspelt. Als het regent op je verjaardag, is je volgende jaar blessed.
Een grappig ding wat ik nog niet beschreven heb: alle auto’s hebben een muziekje als ze achteruit rijden, ik denk om de omgeving te waarschuwen. Zoals bij ons een vrachtauto piept, hebben ze hier een muziekje. Alle auto’s hebben een ander muziekje, heel grappig.

‘s Avonds om 20u (werd natuurlijk 20:45u) richting vliegveld, waar ik nog een poosje op een groot scherm Kolkata Knight Riders tegen Mumbai Indians cricket heb gekeken voordat ik het vliegveld in ging. Prima vlucht gehad en na wat vertraging met de overstap op Parijs Charles de Gaulle was ik rond het middaguur weer veilig geland op Schiphol. Toch ook wel weer fijn om op eigen grondgebied te zijn waar je de taal begrijpt en mensen je niet aan lopen te staren. Wel betekende dat het einde van mijn reis naar India, een ervaring die mij nog heel lang zal bijblijven. Ik ben heel dankbaar voor de mensen die ik daar heb ontmoet en de mooie en minder mooie dingen die ik in India heb mogen bewonderen.

Ik vertel jullie graag in persoon méér over mijn ervaringen, met bijbehorende foto’s!