Week 4: start community medicine

Zomaar al op de helft van mijn verblijf hier in India aangekomen. Dank voor jullie leuke reacties op het lezen van mijn schrijven! Deze week gestart met waar ik hoofdzakelijk voor kwam: community medicine.

Maandag: UHC = urban healthcare center

Ze gebruiken hier zoveel afkortingen dat ik regelmatig moet vragen wat ze nu weer bedoelen, echte ‘oja’ vragen. Vandaag ben ik begonnen op de afdeling community medicine. Wat moet je je daarbij voorstellen: ze kennen hier geen huisarts. Per blok van de stad is er een urban health center aangewezen waar je met zorgvragen naartoe kunt. Vandaag was ik in BK Nagar. In zo’n urban health center vind je onder andere basisartsen, een tandarts in opleiding, een kleine OK voor prikken, een mini-lab voor wat onderzoeken, een wachtruimte, een onderzoeksruimte en een apotheekhokje. Wat mist er nog: oja een spreekkamer. Nou, die is er dus niet. In het midden van het center staat een tafel met een hele berg aan medicijnen erop, van antihistaminica tot antibiotica en ORS, waaraan deze basisartsen naast een patiënt op een bankje of een stoel het gesprek doen. Ondertussen niet meer heel merkwaardig voor mij, maar toch wel heel anders dan wij het in Nederland gewend zijn… Deze mensen doen maandelijks checkups bij patiënten met een hoge bloeddruk en diabetes, maandelijks!! Wat een werk. Dit werkt zo, omdat patiënten voor een maand daar de medicijnen mee krijgen, en dus terug moeten komen voor nieuwe. De medicijnen die ze daar krijgen, zijn overigens helemaal gratis. Ook wordt hier veel aandacht besteed aan de zorg voor zwangere vrouwen en kinderen. Verder zijn condooms en de anticonceptiepil buiten de voordeur van het health center gratis te pakken, zonder dat iemand hoeft te zien dat je er wat van meeneemt.

Dinsdag: aapjes kijken

Vandaag na een kopje thee maar niet met z'n drieën op de scooter, maar met de tuktuk naar de slums gegaan naar MK Nagar, een urban health center in de sloppenwijken. Ramaiah heeft daar een woning gehuurd om de praktijk in te kunnen voeren. Dit is echter niet veel meer dan een kleine woonkamer met een grote tafel vol met dokters die geen Kannada kunnen die zitten te kijken naar de drie die het wel kunnen.

We hebben daar ook de anganwadi bezocht: een kinderdagopvang voor kinderen die onder de armoedegrens leven. Een ruimte van ongeveer 7m2 met een minikeuken zonder kraan waar deze kinderen kunnen spelen, waar ze onderwijs krijgen en vanuit de overheid gesubsidieerd voedzaam eten krijgen geserveerd. Ik had geen rol in die anganwadi, het was met name om mij te laten zien. Het voelde een beetje als aapjes kijken. Toen er wat gesprek werd gevoerd met de anganwadi worker heb ik een blokkentoren gebouwd met een van de kids. Was leuk. Qua medisch inhoudelijke geneeskunde is dit absoluut geen spannende afdeling, heb ik het idee, maar je krijgt er wel goed inzicht in hoe zij hier omgaan met gezondheidsproblemen.

‘s Middags ben ik met PG Nazeela naar het Advanced Learning Center van de universiteit geweest, een soort Skills Lab met een hoop poppen (mocht er op eentje de Heimlich oefenen, in één keer raak!) en wat machines om operaties op te kunnen oefenen. Helaas was de technician afwezig dus ik heb niet kunnen zien hoe de machines werken, maar ach. Ook hebben zij een soort snijzaal waar de ‘body donors’ terecht kunnen komen. Daar kunnen dan allerlei operaties op worden geoefend door cursisten.

Op de terugweg van het college in de namiddag zag ik een stuk of 20 apen door de boom slingeren en daar heb ik even van genoten, wel oppassen dat ze je niks afpakken..

s ‘Avonds het huis vol met Indiërs: de Belgen gaven een afscheidsfeestje. Tinneke nam afscheid en vertrok die avond op reis.

Woensdag: “health is wealth”

Vandaag naar de Sri Sai Mandali Trust tempel waar ze een mini healthcenter hebben. Heel veel mensen gezien met hoge bloeddruk die voor checkup kwamen. Een meneer, 68, werkte nog als consultant op het vliegveld, met hoge bloeddruk en sliep nauwelijks 4 uur per nacht. Tip van deze meneer: “health is wealth”, dus denk om jezelf! Hij zou dat advies zelf wat beter ter harte moeten nemen… ook de tempel bezocht en weer wat meer geleerd over het hindoeïsme. Als dank voor ons bezoek kregen we, na twee ronden rond het standbeeld van de “weldoener” te hebben gelopen, als teken van zegen een pak koekjes, een zakje suiker en een bloemetje.

s ‘Middags de was naar de laundromat gebracht en op zoek naar wat artsen voor wat handtekeningen, bijna gelukt en moest even 50 minuten wachten dus toen ben ik bij m'n vrienden op de poli geriatrie gaan zitten en thee en snacks gehad.

Daarna opdracht afgemaakt en ‘s avonds met Emilie Chinees uit eten geweest bij Kaifu en een beetje cricket gekeken, laatste avond ook alweer met Emilie!

Fun fact: elke ochtend vraagt bijna iedereen aan mij: “had breakfast?” dus ik elke dag maar weer vertellen jaja, doe ik altijd voor ik kom. Veel Indiërs eten ook hun ontbijt buiten de deur, laten het bezorgen op werk of halen het op. Wat blijkt: vragen of je ontbijt gehad hebt, is een soort teken van respect! Dat ze om je geven, bezorgd zijn, zoiets. Zouden wij vaker moeten doen?

Donderdag: immunization day

Elke donderdag is in BK Nagar de immunization day: hele gebouw zit dan vol met ouders en kinderen van alle leeftijden die komen voor de vaccinaties. Net als wij hebben zij een vorm van een 't rijksvaccinatieprogramma, hier heet dat het Universal Immunization Programme. Dit ook gaat (natuurlijk) op zijn elfendertigst: medicatie moet allemaal nog opgelost en opgetrokken worden, en ze werken maar 10-12:30u. Ouders wordt hier aangeraden de injectieplaats te behandelen met ijsblokjes en de kids paracetamol te geven tegen de koorts.. Interessant advies. In de hele ochtend hebben we 33 patiënten gezien waarvan er ongeveer 27 daadwerkelijk een inenting kreeg. Eentje werd pas over 2 weken 5 jaar dus die moest dan later maar weer terugkomen voor de vaccinaties die je dan moet krijgen… Met nog een beetje meer gehoorschade (met dank aan de krijsende kinderen) dan al opgelopen door het getoeter in het verkeer van de afgelopen weken, ging ik weer achter op de scooter bij Akila richting de campus (nog net geen doodsangsten uitgestaan, maar wel schrap zetten bij elke bocht en hobbel in de weg en maar hopen dat het goed gaat).

Vrijdag: SOCHARA

Vandaag mocht ik met de postgraduates mee op een dagje naar de NGO SOCHARA: Society for Community Health Awareness Research and Action. Een organisatie met als doel: “health for all”. Een nobel streven in dit grote, vieze land. Dr. Thelma heeft inspirerend  gesproken over welke activiteiten ze ondernemen om de community health (ze vinden community medicine geen passende term) te verbeteren. We hebben het veel gehad over de toegang tot toiletten, want blijkt dat maar 72% van de mensen in de stad een toilet heeft, en op het platteland is dat zelfs maar 29%. Deze mensen doen hun behoefte dus in het veld, wat veel verschillende gevaren met zich meebrengt: faeca-orale besmettingsgevaar is het eerste dat op de loer ligt, maar ook vrouwen kunnen in het donker niet alleen gaan, en vetes kunnen er worden uitgevochten. Ik heb veel heftige voorbeelden voorbij horen komen. En dat terwijl een wc bouwen maar 100 euro kost… waar dan natuurlijk de halve wijk gebruik van kan maken. Het wordt allemaal een stukje duurder door de bestaande corruptie. Ook moet nog gezegd worden dat er mensen zijn die wel een toilet hebben, maar het gebruiken als pooja, een altaar, waarvoor je een aparte ruimte in je huis moet inrichten. Die mensen hebben daar geen ruimte voor, dus dan gaat de pooja vóór de wc!!! Bizar. Toegewijde mensen hebben gesproken, en ik heb met de groep geluncht; wel afgezien van de vis op graat met mijn handen eten en het maar bij chapati en paneer en wat rijst gehouden. Daarna een milkshake met chikoo gehad, nooit van gehoord, gekkig, maar wel lekker! Begreep vandaag dat het mangoseizoen hier bijna gaat beginnen trouwens! :D

Na een lange, hobbelige en warme autorit van 1:15u waarin we wel helemaal 15km hebben afgelegd was ik net voor het donker thuis.

Zaterdag: elderly home

De plannen wisselen hier met de dag en ik heb ondertussen geaccepteerd dat ik ‘s ochtends niet precies weet wat ik die dag zal gaan doen. Ook vandaag was dat weer het geval. Uiteindelijk ben ik met een klas van geneeskundestudenten jaar 2 of 3 meegegaan die een opdracht moest doen in een ‘elderly home’, een ‘bejaardentehuis’. Deze naam doet het echter geen eer aan; het was een vierkante ruimte op de eerste verdieping met precies genoeg ruimte voor zo’n 30 bedden, met op bijna allemaal een oudere (60+, dat is hier geriatrie) vrouw. Van tevoren was ik gewaarschuwd dat het geen prettige plaats zou zijn en geïnformeerd met dat deze dames geen familie (meer) had die voor hen kon zorgen en ze niet meer thuis konden wonen, dus soms noodgedwongen hier zitten. Tussen de bedden was precies genoeg ruimte om te staan. Geen privacyschermen, geen kastjes, slechts wat boxen of tassen onder de bedden van de vrouwen. Slechts twee ramen en schaarse verlichting. In Nederland zou dit niet kunnen. Toch heeft deze plaats verschillende onderscheidingen ontvangen voor zijn organisatie en goede zorg. Artsen van Ramaiah Medical College van de afdeling Community Medicine komen een keer per maand op zaterdagochtend voor een medische checkup van alle bewoners en om eventuele behandeling in te stellen. Ik kon nauwelijks met de dames communiceren (taalbarrière), en ook de studenten hadden hier moeite mee. Toch bleek dat alle vrouwen best tevreden waren met hun situatie. Je moet je op zo’n moment ook afvragen wat deze mensen nog meer zouden willen in het leven, wat is er nog voor hen te halen?

Eén mevrouw stond erop dat ik iets zou zingen. Tegenover deze mevrouw en de halve schoolklas kwam ik niet verder dan ‘slaap kindje slaap’, dus heb dat ten gehore gebracht en mocht applaus ontvangen. :) De klas had voor al deze dames als dank een ‘sweet lime’ meegebracht, die zij allen met veel dank in ontvangst namen. Toen wij weggingen, stond voor hen de yoga-leraar klaar.

Daarna mocht ik een lecture bijwonen voor een jongerejaars klas over de Primary Health Care in India; de organisatie, de structuur, de financiën en hoe de verwijzingen geregeld zijn. Ik heb er nu best een goed beeld van! Toen snel wat geluncht (idli en een mango milkshake) en toch richting het Advanced Learning Center, waar vandaag een cursus over arthroscopie en TKP (totale knie prothese) was. Ik mocht aansluiten bij het middagprogramma om te kijken hoe dit op de overleden body donors werd uitgevoerd (moest uiteraard wel eerst proeven van de zeer speciale rijst en kip die bij hun lunch geserveerd was, en kon ook het toetje niet weigeren, terwijl de rest alvast begon..). Ik kon meekijken op schermen, maar na een half uur had ik het wel gehad en heb ik me afgemeld en bedankt voor de gelegenheid.

Zondag: UB City mall

Geen plan voor vandaag: beetje rustig aan. Toen Emilie rond het middaguur vertrok heb ik in de middag spontaan afgesproken met mijn UWC 2011-2013 jaargenootje Shanina in de UB City mall; waar de Bentleys voor de deur in de rij stonden. Er waren winkels van Louis Vuitton en Swarovski, die hebben we dus maar overgeslagen en we zijn op een van de terrasjes boven gaan zitten met een verkoelend drankje (en later een crêpe, voelde me een beetje een cultuurbarbaar haha). Superleuk om haar hier tegen te komen en we hebben een hele tijd gezellig gekletst.

Weer een week met veel nieuwe indrukken en ervaringen in India. Ik verwonder mij nog steeds regelmatig om het feit dat ik hier ben, om de manier waarop dingen geregeld zijn en om de gedragingen van de mensen. Zet veel dingen in Nederland in perspectief voor mij.